De beroemdste frituur van Gent, De Gouden Saté vlakbij het Sint-Pietersplein, zoekt een nieuwe friturist. Uitbater Julien (72) wil het voortaan wat rustiger aan doen. Maar hij gelooft eigenlijk al niet meer in de zoektocht. 'De kandidaten tot nog toe houden het nog geen dag vol', zucht hij. 

'Ik ben dertig jaar zelf met de frituur begonnen', vertelt Julien van De Gouden Saté, een geliefde tussenstop voor veel studenten. 'Toen werkte ik 15uur per dag, helemaal alleen. Ik heb nooit een dag vakantie genomen. Nu helpen mijn zoon Stefaan en mijn schoonzoon Peter wel mee. Maar ik ben er ondertussen 72. Ondanks hun hulp beginnen de lange uren zwaar te wegen', zegt hij. 'Ik ga voortaan alleen 's middags werken, van 11uur tot 14uur. Daarom zoek ik een nieuwe frietbakker om het tekort op te vangen.'

Maar die zoektocht verloopt niet vlekkeloos. 'Er is voorlopig weinig reactie. Ik kreeg al een paar kandidaten over de vloer. Ze houden het maximum een dag uit, of zien het nachtwerk opeens niet meer zitten. Want de frituur is telkens open tot 7 uur 's morgens.'

Een jongeman die de frituur binnenwandelt, lacht. Hij herkent de situatie. 'Ik zou dat ook helemaal niet zien zitten, tot laat in de nacht', zegt hij. Hij is duidelijk ook geen kandidaat. 'De passie en drive waarmee Stefaan en Peter werken, vind ik niet meer bij andere mensen', zucht Julien. 'Ik kan gerust nog twintig jaar wachten om een goede vervanger te vinden. En dan lukt het waarschijnlijk nog niet.' Met een hopeloze blik gooit hij een hoop frieten in de olie. Hij gelooft er duidelijk niet echt in.

'Maar we geven de zoektocht niet op', zegt hij. 'We zoeken iemand die hard en zelfstandig kan werken. Iemand die niet bang is van contact met mensen, zelfs al hebben ze iets te veel gedronken', glimlacht hij. 'Ik heb in al die jaren nog nooit problemen gehad. Ik maak graag wat leute met die mensen. Ruziemakers worden door andere klanten afgewimpeld. Meestal blijft het bij een grappig verhaal. Ooit vond ik zelfs eens een vrijend koppel achteraan de frituur', glundert hij.

Aan stoppen denkt Julien helemaal niet, zelfs niet na dertig jaar. 'Ik kan niet stilzitten', lacht hij. 'Een mens moet iets doen om zich bezig te houden. Thuiszitten is niets voor mij. Ik kan dan evengoed blijven werken. Het kan altijd voorvallen dat ik plots moet stoppen. Maar zoiets plan je helemaal niet. Ik blijf hier werken tot ik erbij neerval', verzekert Julien.